Ego's perspective

  To be one, lets shed our skins Unbeknownst to the bones beneath  Night and silence stand our kins  Path of past our flowery wreath  Blood wet flesh of eager friction  Forsaken beds of muscle and meat  Well worn road of human condition  Sound of silence and naked heart beat  Rib to rib and skull to skull  A long held breath of  skeletal hug

 മുള്ളിന്റെ മുനകൊണ്ട് ഞാൻ തന്ന  നോവിന്റെ പാതിയും പ്രേമമായി  പകരം തരുന്നു നീ  മനദാരമുരുകുന്ന വേനലിൽ തണലായ്  അകമേ വിതുമ്പുന്ന ത്യാഗമായ് നീ  പാപങ്ങൾ പേറുന്ന ശാപമാമെന്നേ നീ  ദൂരെ, ഒരുമാത്രയെങ്കിലും അകറ്റിനിർത്തൂ  സൂര്യന്റെ ചുംബനമേൽക്കാൻ ജനിച്ച നീ  ആഴക്കടലിലെൻ കനൽവെളിച്ചം  സ്വർഗങ്ങൾ വഴിമാറും പാദങ്ങളെന്തിനീ  ശാപക്കുരുക്കിന്റെ പിന്നാലെ നിഴൽബന്ധനം . നടക്കുന്നു നീ വീണ്ടും . ഈ ഭ്രാന്തന്റെ  പിന്നിലായ് ഇന്നല്ലൊരിക്കൽ തിരിച്ചുപോകാൻ  പണ്ടേമറന്ന സ്വപ്നങ്ങളിൽ ചേക്കേറാൻ  പണ്ടേനശിച്ച ഈ മനസിന്റെ താളമായ്  നീ എന്റെ മോക്ഷവും  പ്രാണനും നീ തന്നെ  പകരംതരാം നുള്ള് നൊമ്പരങ്ങൾ  ഞാൻ നശിക്കും നാൾവരുവാൻ  നാളുകളെണ്ണി ഞാൻ കാത്തിരിപ്പൂ  നീയെനിയ്ക്കായ് നോമ്പുനോക്കാൻ  മറക്കണേയെന്നൊരു മന്ത്രവുമായ്

 നാം വീണ്ടുമാകുന്നു അപരിചിത നിഴലുകൾ  അന്യോന്യമലയുന്നു പാരിൻ്റെ വെയിൽവഴി  തിരയുന്നു വീണ്ടുമാ നഷ്ടമാം മാത്രയെ  നിദ്രയുംവെടിഞ്ഞു നാം അന്തമായുഴലുന്നു നുണയുന്നു വീണ്ടുമാ ശൂന്യമാം വാക്കുകൾ  അർത്ഥം വെടിഞ്ഞ ജഡം പോലെയോർമകൾ നോവിൻ്റെനേരെയായ് പറക്കുന്നുഇരുവരും  ഉരുളുന്ന ഗോളത്തിൻ എതിർദിശയിൽ  ലക്ഷ്യമൊന്നാകിലും മാർഗ്ഗ മോന്നാകിലു- മോന്നിച്ചുനീങ്ങാൻ വിധിക്കപ്പെടാത്തവർ നിമിഷമഷികളിൽ ഒപ്പിട്ടുവച്ചുനാം അധികനാളുകളൊരുമിച്ചുവേണ്ടന്നു വാക്കൽ പറയാത്ത ഒരുനൂറു കാര്യങ്ങൾ  പറയാനറിയാത്ത ജീവൻ്റെ മന്ത്രങ്ങൾ  മനസ്സിൻ്റെ താളത്തിൽ കുറിച്ചിട്ടു നീ- യെൻ്റെ പേരും കടംതന്ന സ്വപ്നങ്ങളും നെഞ്ചിൻ്റെ നിഴലിലായ് ഞാനും കുഴിച്ചിട്ടു  നിനക്കായൊഴിച്ചിട്ട പ്രാണൻ്റെ ചില്ലകൾ  അകലേക്ക് നീപറന്നകലുന്ന കാഴ്ച്ചയിൽ  തപസ്സായിരിപ്പു ഞാൻ ജന്മാന്തരങ്ങളിൽ ഇനിയൊരു കവിതയുണ്ടെങ്കിലെൻ പ്രണയിനീ  നല്ലൊരു  കവിയുടെ മഷിയായ് വരാം 

 I hoard minutes  in a prison of digits where the bars are prisms  and the lights, delights. I weigh bliss  on a scale of cause where the weights are loss  and the needles, flaws. I count peace  on a tally of smiles where the lines are lies  and the equations, deceptions. I look too close yet I see very little I feel too much  yet feelings, riddle. ecstasy eludes as I stalk its scent  taunting me while smiles around ascent. now I'm chasing Melancholy  and she's chasing me back running around in circles never ready to attack.

  It was a peculiar night, the kind of night where stories come to life. Houses of ill repute and blinking streetlamps dimly illuminated the town. Leaving behind footprints on the snowy mud, a cloaked man walks... A tavern stood, barely visible in the blizzard. The man walked in and slips in two pence to a least drunk man and asks. "Point me to the direction of one William Shakespeare." The man lazily pocketed the coin and pointed to a jovial man chatting animatedly to a bored and half-asleep barkeep. Taking a stool near him, the man ordered a whiskey. In his merry mood, William studied the man. "Haven't seen you here before?" William asks. "Haven't been here before." "Ha, a witty traveler, just what I needed." William turned his chair to the man and extended his hand, chuckling drunkenly. "The name's William Shakespeare." The stranger made no move to shake Williams's hand. The rude yet witty stranger was g

  Coffee, lord, and savior. The powers thy lend Makes me a warrior. On thou, my homework depend. Your grace, my grades ascend.   Coffee, poor man’s cocaine. Thy dealers, in plain sight, Forever shall humbly reign. A welcome darkness between duty-bound daylight. All who brew are thine humble acolyte.   Coffee, god to man. Let heretics worship tea. To them, I beg your forgiveness to span. Lead their spirits to thy caffeine sea. On all human exploits, glory to thee.   Coffee, red fruit of salvation. Coffee, roasted providence of benevolence. Coffee, thy dust, an invocation. Coffee, aqueous defender of somnolence. Coffee, in heat, does thy show more opulence.   Coffee, lord, and savior My tearful gratitude.    

  New York, the city that is reborn every minute. Sekhmet , the cruise ship, stands majestically in the pale moonlight. After convincing his sister, Rachel, to board and that he would join her after a quick phone call, Raphael waves her off. Pulling out his phone, he walks towards the pier when a woman emerged from the shadows with ferocious speed and kissed him with feverous passion. After a brief shock, Raphael returned it with the same haste.   Breaking for air, she spoke. "Raf, where the hell were you? I’ve been waiting for, like half an hour." "Sorry Mel, it’s hard to convince her. She still has some doubts, "he spoke, pulling her close once more. It doesn’t matter if she had doubts. You gave me a word. You will come with me in Mac’s boat.” With a mischievous smile, she continued, "We will have all kinds of fun." Hand in hand, they walked to a smaller luxury boat bobbing with the waves; Omina . They have been plotting this since Raf found out th