Ego's perspective

കഥകൾ എന്നെ കബളിപ്പിച്ചു. അവളതിമനോഹരിയാണ്. അളന്ന് വയ്ക്കുന്ന കാലടികൾ. കാറ്റിൽ കവിത കോറിയിടുന്ന വിരലുകൾ. അവൾക്കാഭരണങ്ങളും ആടകളും ചേർച്ചയല്ല. ആദ്യനക്ഷത്രം പിറവികൊള്ളുമ്പോൾ, അവളുടെ കണ്ണുകൾ അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു. അവസാന തിരി തണുക്കുമ്പോഴും, അവൾ അവിടെയുണ്ടാകും. ആ കൽവിളക്ക് തൊട്ട് കണ്ണെഴുതാൻ. മുടി. ഇരുട്ടിന്റെ കറുപ്പാണ്, കെട്ടിയിട്ടില്ല മുഖത്തേക്ക് വീഴുന്നവയെ വകഞ്ഞു മാറ്റുന്നുമില്ല. ആ കൈ പിടിച്ച് ഞാൻ നടന്നു. അവൾക്കനുകമ്പയും അറപ്പുമില്ല അവളെങ്ങോട്ടും പോവുകയുമില്ല എവിടെ നിന്നും വന്നതുമല്ല. അവൾക്കർത്ഥവും നിർവചനവുമില്ല അതിൻ്റെ ആവശ്യവുമില്ല. അവൾ മരണമാണ്, പക്ഷെ... കഥകളിലെ പോലെ അല്ല.

ഈ കവിതയൊരെന്ത്രമോ എൻ മനസ്സിന്റെ തന്ത്രമോ ഭ്രാന്തമാം ലോകത്തിൻ കാഴ്ച മറയ്ക്കുന്ന മായാ മന്ത്രമോ കാമമോ കാലമോ അജ്ഞതാ- ക്ഷേത്രമോ. ഞാൻ സ്വയം പറയുന്ന കള്ളമോ കഥകളോ. ചോരയാൽ ചേറിൽ വരഞ്ഞ ഈ ചിത്രങ്ങളെൻ അന്ധതാ ബാക്കിപത്രങ്ങൾ. കലികാലലോകത്തെ കളിയായിക്കണ്ടവൾ ഒളിക്കാതെ വാഴുന്നു എൻ്റെ വീട്ടിൽ കരിവേഷമാടുന്ന നരഭോജിനാടിൻ്റെ കണ്ണിലിരുപ്പു ഞാൻ ഷണ്ടനായി.